En dan niet de vraag: “Waarom overkomt míj dit?”. Nee, daar ben ik niet mee bezig in die zin dat ik het zo erg moet vinden voor mezelf. Wel in de zin van wat ik eruit kan halen. Welke aanpassingen in mijn leven zijn hiervoor nodig, die ik eigenlijk al lang had moeten doen?
Nee, ik wil het hebben over de vraag waarom ik dit zo nodig out in the open wil gooien. Want ja, daar kan ik nogal wat bedenkingen bij maken.
Om te beginnen ben ik niet goed in liegen of dingen verborgen houden. Tenzij het over mijn eigen diepste gevoelens gaat, maar dat is weer een ander issue.
Nee, ik wil pleiten voor het laten zien van hoe het leven écht gaat. Niet hoe het -ook door mij- op social media wordt gepost. Hoe we allemaal de schijn proberen op te houden naar de buitenwereld dat alles goed gaat met ons. Dat er wordt gevraagd hoe het met ons gaat, maar er eigenlijk een sociaal wenselijk antwoord wordt verwacht en er vaak niet naar dat antwoord geluisterd wordt. En ook ik zal dat wel eens doen in een context waarin dat “wenselijker” is. Maar wat ben ik altijd aangenaam verrast als ik van een vreemde toch dat echte, eerlijke, open antwoord krijg. En er een tof gesprek ontstaat.
Ik kan gezond jaloers zijn op mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, die uitspreken wat een actie op dat moment met hen doet. Alleen al het feit dat ze dat herkennen bij zichzelf en het kunnen benoemen. Ik wil daarvan leren.
“Maar Daphne”, zegt dat kleine stemmetje dan in mij, “wie gaat dit allemaal lezen en er zijn mening over hebben?”. Familie en vrienden, verdere kennissen, maar ook misschien mijn werkgever, collega’s, cliënten van Envida en klanten van de massagepraktijk. Wil ik wel dat die dat weten, wat gaan ze daarvan denken en misschien zelfs zeggen?
Nu probeer ik al een tijdje van zulke gedachten af te geraken, want mensen zijn met zichzelf bezig en een reactie van iemand zegt vaak meer over die persoon dan over degene waar het over gaat. Zeg ik ook altijd tegen mijn vriendinnen. In dit geval zeggen míjn gedachten dus ook meer over mezelf. Onzekerheid of zo.
Want ja, waarom zou ik mij daarover moeten druk maken? Wat ik wil doen is niets meer dan het delen van gedachten, overpeinzingen en twijfels van mijzelf. Wat MS voor invloed zal hebben op mijn leven. En eerlijk, op dit moment valt dat nog reuze mee; vermoeidheid en brainfog. Maar ik weet niet wat de toekomst brengt. Dus ooit zullen deze blogs -als ze dan nog bestaan en ik ze nog kan schrijven- misschien minder optimistisch zijn.
Mijn rationele ik zegt dus: “Niemand kan of mag een oordeel hebben over wat ík voel en hierover uitspreek”. En mensen zijn zaken ook snel vergeten. De evenaar loopt niet door mijn gat ;-).
Yep, dat is haar, mijn rationele ik :-). Ik worstel nog met wat komt vanuit mijn ratio (veeeel!) en wat komt vanuit mijn gevoel. In ieder geval en hoe dan ook; graag wil ik meer leven vanuit en naar mijn gevoel.
Dat betekent ook niet meer constant nadenken over en handelen naar wat anderen ergens van zouden kunnen vinden. Dat probeerde ik vóór de diagnose ook al, maar ik heb de indruk dat dit nu net iets beter lukt. Want morgen kan alles zomaar ineens anders zijn.
Genieten van het leven zolang dat kan; dat is mijn doel, op welke manier en in welke situatie dan ook. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. En ook de momenten waarop dat moeilijker gaat, wil ik graag met jullie delen!